Κτίριο κατοικιών στο Χαλάνδρι: ένας διάλογος ανάμεσα στη μορφή και το κενό

Στην καρδιά του ζωντανού προαστίου δίπλα στη ρεματιά, αυτό το σύγχρονο κτίριο κατοικιών στο Χαλάνδρι, εκφράζει μια αρχιτεκτονική προσέγγιση που βασίζεται στην ισορροπία, την υλικότητα και τον σεβασμό στο αστικό και φυσικό περιβάλλον. Το κτίριο δεν στέκεται απλώς στο οικόπεδο. Τοποθετείται με ακρίβεια μέσα στο ευρύτερο πολεοδομικό σύνολο, αναπτύσσοντας έναν καθαρό διάλογο ανάμεσα στον δομημένο όγκο και τα κενά που μεθοδικά χαράσσει.

Ωστόσο, δεν πρόκειται απλώς για μία στατική σύνθεση. Αντιθέτως, η δομή ξεδιπλώνεται μέσα από έναν δυναμικό χωρικό διάλογο. Οι συμπαγείς όγκοι και τα αρχιτεκτονικά κενά σε αυτό το οικιστικό έργο συνυπάρχουν διαρκώς, δημιουργώντας στιγμές ανοιχτότητας, μετάβασης και απομόνωσης. Η αρχιτεκτονική χειρονομία είναι σαφής, αλλά ποτέ επιδεικτική. Αντιθέτως, γεννά μία αίσθηση οικειότητας, επαναπροσδιορίζοντας το τυπικό μοντέλο πολυκατοικίας.

Τόπος και στρατηγική: ενσωμάτωση μέσω της γεωμετρίας

Η αρχιτεκτονική σύνθεση του κτιρίου κατοικιών στο Χαλάνδρι, ξεκινά από την κατανόηση του οικοπέδου ως ευκαιρία για χωρική έκφραση μέσα στον αστικό ιστό. Σημαντικός παράγοντας επίσης, υπήρξε και η γειτνίαση με τη ρεματιά, έναν πνεύμονα πρασίνου της περιοχής. Η λογική της σύνθεσης σε αυτό το οικιστικό έργο βασίζεται στην αφαίρεση και όχι στην πρόσθεση. Μέσα από στρατηγικές αφαιρέσεις προκύπτουν ουσιαστικά κενά.  Aνοιχτές βεράντες, εσωτερικές αυλές και θύλακες κίνησης που επιτρέπουν στο φως, τον αέρα και το πράσινο να διαπεράσουν το εσωτερικό, βάζοντας έτσι το κτίριο σε διάλογο με την παρακείμενη ρεματιά και το πράσινο.

Αυτή η προσέγγιση διαλύει την κλασική, μονολιθική εικόνα των πολυκατοικιών. Αντί γι’ αυτό, ο αρχιτεκτονικός όγκος στο οικιστικό έργο διασπάται και ανασυντίθεται, προσφέροντας μια δυναμική, αλλά ταυτόχρονα ισορροπημένη μορφή. Έτσι, το κτίριο κατοικιών στο Χαλάνδρι, επιδιώκει να ενταχθεί στην κλίμακα της περιοχής. Οι εσοχές, οι γωνιακοί όγκοι και οι διαφορετικές βάσεις της όψης συνθέτουν μία μορφολογική ισορροπία σε ένα οικιστικό έργο που σέβεται τη γειτονιά, ενώ παράλληλα προβάλλει τη μοναδική του ταυτότητα.

Υλικότητα και απτική εμπειρία

Η επιλογή υλικών παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής έκφρασης. Οι υφές μεταβάλλονται διακριτικά ώστε να διαχωρίζουν το ιδιωτικό από το κοινόχρηστο, το φέρον από το διακοσμητικό. Βεράντες, εσοχές και ανοίγματα πλαισιώνονται με λιτά αλλά εκφραστικά στοιχεία, που ενισχύουν την ανθρώπινη κλίμακα και προσφέρουν συνεχή οπτική ροή. Η υλικότητα, τελικά, γίνεται μέσο σύνδεσης του ανθρώπου με τον χώρο.

Ρευστότητα χώρων και λειτουργική σαφήνεια

Στο εσωτερικό, οι κατοικίες αναπτύσσονται με βάση τη λειτουργική ευκρίνεια, χωρίς να περιορίζουν τη ρευστότητα των χώρων. Οι κοινόχρηστοι χώροι έχουν σχεδιαστεί ώστε να διατηρούν οπτική και φυσική σύνδεση με το εξωτερικό, ενώ οι πιο ιδιωτικές ζώνες εξασφαλίζουν απομόνωση μέσω προσεκτικής χωροθέτησης. Η κυκλοφορία εντός του κτιρίου είναι ευκρινής, χωρίς χαμένες επιφάνειες, προσφέροντας άνεση και χρηστικότητα σε όλα τα επίπεδα.

Κάθε διαμέρισμα λειτουργεί ως μία ξεχωριστή εμπειρία κατοίκησης. Οι διαφοροποιήσεις στη διαρρύθμιση και την πρόσβαση στο ύπαιθρο προσφέρουν προσωπικότητα και ευελιξία, ενισχύοντας την ποικιλομορφία χωρίς να διαταράσσεται η συνοχή του συνόλου.

Τα αρχιτεκτονικά κενά δίνουν ρυθμό στην όψη

Τα κενά στο κτήριο κατοικιών στο Χαλάνδρι, δεν είναι απλώς αισθητικές «παύσεις». Μαζί με τα σκίαστρα, δίνουν ρυθμό και χαρακτήρα στην πρόσοψη. Παράλληλα, οι εκτεταμένες βεράντες λειτουργούν ως ημι-ιδιωτικοί εξωτερικοί χώροι, γεφυρώνοντας το μέσα με το έξω.

Το αρχιτεκτονικό κενό μετατρέπεται έτσι σε εργαλείο αστικής ζωής. Γίνεται χώρος ανάσας, κοινωνικότητας, παρατήρησης. Με αυτόν τον τρόπο, ευθυγραμμίζεται τόσο με τις σύγχρονες οικολογικές προσεγγίσεις όσο και με την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και καθημερινή απόλαυση του χώρου.

Αρχιτεκτονική ως εμπειρία

Το συγκεκριμένο οικιστικό έργο στο Χαλάνδρι δεν αποσκοπεί να επιβληθεί στο περιβάλλον του. Αντίθετα, ενσωματώνεται με ακρίβεια και φροντίδα. Μέσα από την γεωμετρία, τα υλικά και το φως, προτείνει ένα νέο πρότυπο αστικής κατοίκησης. Ένα πρότυπο που προσεγγίζει την αρχιτεκτονική όχι ως εικόνα, αλλά ως εμπειρία.